بیابان زایی به مفهوم تخریب سرزمین یا کاهش توان تولید بیولوژیک اراضی در مناطق خشک، نیمه خشک و خشک نیمه مرطوب اطلاق می شود. بیابان زایی تحت تاثیر دو دسته عوامل محیطی و انسانی که در بین عوامل محیطی و انسانی است که در بین عوامل محیطی عامل اقلیمی با پارامترهای همچون زمان و میزان نامناسب بارندگی، تبخیر بالا،فراوانی و سرعت زیاد باد، گستردگی مناطق یا اقلیم خشک و فراخشک و با عامل زمینشناسی، همچنین بلایای طبیعی چون لغزش و رانش زمین و سیل از مهمترین عوامل محیطی بیابانزا محسوب می شود.

در بین عوامل انسانی که البته از عوامل محیطی مهمتر هستند بهره برداری بیش از حد از سفره های آب زیرزمینی و در نتیجه افت سطح سفره و یا شور شدن آب های زیرزمینی، آلودگی آب های زیرزمینی از طریق پساب های صنعتی، شهری وکشاورزی (ناشی از مصرف بی رویه کود، سموم آفت کش و علف کش و ...)، شیوه های نامناسب آبیاری، آیش بلند مدت اراضی زراعی حساس به فرسایش، شخم در جهت شیب، بوتهکنی، تخریب و تبدیل غیر اصولی کاربری جنگل ها و مراتع، عدم تعادل بین تعداد دام وظرفیت مرتع و تخریب ناشی از برداشت غیر اصولی از معادن سطحی از مهمترین عوامل بیابانزا محسوب می شوند.