ایران جزو کشورهای دارای بیشترین تنوع تالاب‌ها در جهان است؛ به‌طوری که از ۴۲ نوع تالاب شناخته شده، ۴۱ نوع آن در کشورمان به ثبت رسیده است اما برخی از آن‌ها در معرض نابودی هستند. به گزارش ایسنا در اقلیم غالبا خشک و نیمه‌خشک کشور که میزان تبخیر به‌طور متوسط بیش از ۱۰ برابر بارش است، انتظار می‌رود که تالاب‌های بسیار کمی شکل بگیرند ولی پر شیب بودن ایران که یکی از کوهستانی‌ترین کشورهای جهان به حساب می آید همچنین داشتن هزاران کیلومتر سواحل دریایی آب‌های گرم در جنوب و معتدل در شمال، وجود پهنه‌های وسیع بیابانی با خاک‌های شور و بالاخره موقعیت عرض جغرافیایی باعث شده است که ایران جزو کشورهای دارای بیشترین تنوع تالاب‌ها در جهان باشد به‌طوری که از ۴۲ نوع تالاب شناخته شده، ۴۱ نوع (به‌جز تالاب‌های خیلی سردسیری توندرا) در ایران به ثبت رسیده است.

برای مدیران عکس گرفتن با یک پروژه بتنی سدسازی بسیار زیباتر است تا عکس گرفتن با پروژه‌ای مرتبط با احیای آب‌های زیرزمینی! آنجا می‌تواند بگوید هزاران تن بتن و فولاد مصرف شده، ولی تغذیه مصنوعی و نجات یک دشت درحال نابودی، چه چیزی برای عکس گرفتن دارد؟ به این می‌گویند مدیریت سازه‌ای! دوست دارند حتما سازه‌ای بسازند تا در رزومه‌شان درج شود.

چندی است خبر احتمال مرگ جوجه فلامینگوهای دریاچه بختگان، نقل محافل محیط زیستی شده است. مسلما این موضوع مسئله‌ای نیست که بتوان به راحتی از کنارش عبور کرد، موضوعی که فارغ از بحث‌های زیستی و دغدغه‌های حفاظت از منابع طبیعی، به ما یادآوری می‌کند بشر هنوز با محیط اطرافش در صلح نیست و جنگ با همنوعانش جای تعجب ندارد. ​تاریخ بشریت تکرار مداوم همین سمفونی دیوانگان بوده است.

وقتی خداوند درهای رحمتش را باز کرد تا آسمان لب تشنه زمین فارس را تر کند، لبخند نه تنها چهره دژم کشاورزان را از هم گشود، بلکه اخم دوستداران محیط زیست را هم باز کرد تا امیدوارانه به دریاچه های آبی فکر کنند، دریاچه‌هایی که دیگر جز زمینی شور از آنها چیزی باقی نمانده بود.

علی‌رغم بارش‌های خوب زمستانه و بهاره در ایران و استان فارس و شهر شیراز، بختگان اما، بختش باز نشد و تنها روزهایی کوتاه تن به آب داد و بار دیگر، نرساندن جیره ناچیزی که از آن به عنوان حق آبه یاد می‌شود، نمک به چشم بختگان کرد تا خوشحالی بار دیگر جایش را به چشم‌های نگران و دل‌های امیدوار بدهد.