بحران فزایندۀ پایداری منابع آب در ایران را می‌توان بحرانی تمدنی لحاظ کرد؛ در شرایطی که به‌جای سازگاری با امکانات موجود، تقاضای شتابان و اغلب بدون پاسخ برای آب بیشتر در سراسر جغرافیای ایران مشهود است، زیان‌بارترین و درعین‌حال گسترده‌ترین واکنش در این میان، فشاری است که برای برداشت آب بیشتر به منابع با ارزش آب زیرزمینی وارد شده و می‌شود. تصمیم قانونی به کاهش سطح برداشت از منابع آب در برنامۀ ششم و هفتم با مقادیر مشخص، برای پرهیز از خطرات مشهودی چون نابودی اکوسیستم‌های بزرگ و حیاتی، تخلیۀ مستمر مخازن ثابت آب زیرزمینی و پیامدهای آن، کاهش رطوبت و شوری خاک و تولید منشأ گردوغبار و نظایر آن گرفته شده است، اما تدابیر اجرایی و اجتماعی قابل اتکاء برای تحقق هدف‌های پیش‌بینی‌شده، غیرمؤثر و یا مفقود است. سازوکارهایی که می‌تواند شکل موجود حکم‌رانی آب را اساساً متحول کند، مانند ارتباطات شبکه‌ای و داوطلبانه و توافقات و سازوکارهای اقتصادی، اگر هم کاملاً مفقود نباشند، بسیار ضعیف و جزیره‌ای هستند. 

آب دغدغه ای اجتماعی است که باید بر سر این دغدغه و ابعاد آن اجماع کرد. یکی از این راهها، گفت‌وگو و آیین گفت‌وگو است. اما چگونه میتوان درباره آب گفت‌وگو کرد؟ در نوشتاری که به قلم انوش نوری اسفندیاری در مجله آینده نگر شماره هشتاد و یک که در هفته اول اسفندماه 97 منتشر شده است، سعی شده بر وضعیت آب در ایران و لزوم گفت وگو درباره آن تاکید شود و پله هایی انجام گفت و گو درباره آب در جامعه را ترسیم کند.

در زمان انتخاب‌های مهم سیاسی، چون انتخاب رییس جمهور یا انتخاب هیئت وزرا، به دلیل حساسیت و هوشیاری جامعه در بررسی برنامه‌ها و سیاست‌های دولت در برخورد با مسئله آب، طرح پرسش‌ها و نظرات به جامعه کمک خواهد کرد که با آگاهی و دیدگاه‌های درستی به مسائل و تحلیل برنامه‌ها و شایستگی افراد بپردازند. جامعه در این بزنگاه مهم آمادگی لازم را برای تاثیرگذاری آگاهانه بر فرایندهای سیاسی از طریق پرسش‌گری درباره داشتن برنامه و کنش موثر از کاندیداهای مختلف دارد. نقش خبرگان جامعه در این مقاطع اجتماعی در کنار رسانه‌های کنشگر، طرح دقیق و آگاهانه مباحث و پرسش‌ها در مورد مسئله آب و ابعاد آن و راهکارهای احتمالی برای شکل گیری گفت‌و‌گوی اجتماعی است. ارتقای تقاضای عمومی می‌تواند به بهبود برنامه‌ها و سیاست‌های کنشگران منجر ‌شود. معادله تغییر