بسیاری‌مان تحصیلکرده و از نسل جدیدیم و بسیاری دیگر هم از نسل قدیم‌تر. هر دو نسل شیر آب را باز می‌گذاریم و به کارهایمان می‌رسیم. آب برایمان به مثابه ریگ بیابان است؛ بی‌تفاوت نسبت به اینکه با بحران بزرگ آب روبه‌رو هستیم و زندگی بدون «آب» نمی‌شود که نمی‌شود. نسل‌های قدیمی‌تر با این تفکر که اگر مصرف نکنیم، می‌فروشند، به همه چیز بی‌اعتمادند و نسل جدیدتر با این بهانه که فراموش کردیم شیر را ببندیم. هر دو آخرین ضربه را محکم‌تر می‌زنیم. نسل قدیم که در خاطراتشان از کمبودهای زمان خود می‌گویند و نسل جدید که مرتب از نارضایتی در زندگی می‌گویند، فراوانی را حق طبیعی خود می‌دانند غافل از اینکه فاجعه همواره حاصل سرسام مصرف است.

کار که تمام می‌شود، نوبت به سیفون می‌رسد. گوش می‌سپاریم به این سمفونی لذت‌بخش. هر چه پرفشارتر و پرحجم‌تر، گوش‌نوازتر. تازه وقتی سمفونی سیفون پایان می‌یابد، شلنگ را برمی‌داریم برای ریزه‌کاری و تکمیل‌کردن کاری که سیفون از پس آن برنیامده. به این ترتیب آب باکیفیت تصفیه‌شده مترمکعبی ۲۵۰۰ تومان را روانه فاضلاب می‌کنیم و خلاص!