در گزارش سال 2017 سازمان ملل از یک همکاری در مشهد به عنوان نمونه هایی از موارد استفاده مجدد آب با پتانسیل تجاری نام برده شده است. توافق بین شرکت آب منطقه ای و انجمن کشاورزان برای تبادل آب. انتقال حقابه کشاورزان از سدها و آب های زیرزمینی در مقابل فاضلاب تصفیه شده. علت عمده این همکاری کمبود آب و نیاز به کاهش تنش در منابع آب شیرین عنوان شده است. 

روند افزایش جمعیت جهان بیانگر این مطلب است که طی 25 سال آینده باید برای 2 تا 3 میلیارد نفر دیگر غذا تولید کرد. کمبود آب اگر بیش از کمبود خاک ایجاد محدودیت نکند، لااقل برابر با آن مشکل اساسی محسوب می شود. آب آبیاری بیش از 90 درصد برداشت آب را در حال حاضر شامل می شود (بیش از 70 درصد از همه مصارف آب). بنابراین نیاز به آب اضافی در حدود 15 تا 20 درصد برای 25 سال آینده می باشد که این به معنی تعارض جدی بین بخش کشاورزی و سایر مصارف زیست محیطی می باشد. مساله کمبود آب و کاهش کیفیت آب، بسیاری از کشورهای جهان را وادار ساخته تا دیدگاههای خود در زمینه مدیریت منابع آب را مورد بازبینی و تجدید نظر قرار دهند. در نتیجه، سیستم مدیریت منابع آب در معرض یک تغییر اساسی در سطح جهانی قرار گرفته است و رویکرد مدیریت بهم پیوسته منابع آب ارائه شده است.

    کشور ایران علی رغم تنوع آب و هوایی و غنای زیستی، با متوسط بارندگی سالیانه حدود 250 میلی متر و 135 تا 140 میلیارد مترمکعب آب تجدیدپذیر جزو کشورهای خشک و کم آب به حساب می آید. عدم توزیع یکنواخت و متناسب نزولات جوی نیز بر این مشکلات افزوده است، به گونه ای که بیش از 75 درصد از کشور دارای بارندگی کم تر از 250 میلی متر در سال می باشد. در این میان بخش کشاورزی با مصرف حدود 90 میلیارد مترمکعب آب در سال در 8 میلیون هکتار زمین زیر کشت آبی بزرگ ترین مصرف کننده و اصلی ترین آلوده کننده آب به حساب می آید.