مَه‌لَقا مَلّاح (زاده ۳۱ شهریور ۱۲۹۶ در نوکنده) کتابدار و فعال محیط زیست اهل ایران است. وی فرزند خدیجه افضل وزیری و نوهٔ بی‌بی‌خانم استرآبادی، نواده قاجار، بنیان‌گذار سازمان غیردولتی زیست‌محیطی «جمعیت زنان مبارزه با آلودگی محیط زیست» است و از وی به عنوان «مادر محیط زیست ایران» یاد می‌شود.

وقتی این مطلب را از خانه خود در لندن می نویسم، این واقعیت را تأمل می کنم که در اینجا ما خوش شانس هستیم که به صورت شبانه روزی به آب روان و بهداشت سالم دسترسی داریم. این سرویس اساسی، در عین حال حیاتی، به زنان، دختران و کسانی که قاعدگی دارند، اجازه می دهد قاعدگی ماهانه خود را با وقار مدیریت کنند. با این وجود برای ده ها میلیون نفر در سطح جهان، این سناریو دور از واقعیت است.

تأثیرات مخرب تغییر اقلیم بر روی مردم، محیط زیست آنها و همچنین بر اقتصاد کشورها در تمام مناطق جهان و در همه اقشار جامعه احساس می شود. از قضا، اما مهلک ترین اثرات ناخوشایند هوا بر کسانی است که کمترین مسئولیت ایجاد مسائل آب و هوایی را دارند. اینها افرادی هستند که در مناطق فقیرنشین و منابع کم زندگی می کنند. در این میان، زنان آسیب پذیرترین در برابر تأثیرات تغییرات آب و هوایی و مشهودترین اثرشان، کمبود آب هستند، اما به دلیل دسترسی کم به منابع و محدودیت حقوق، آنها اغلب در فرآیند های تصمیم گیری فاقد صدا هستند.

در میز آشپزخانه نشسته بودم که دعوت نامه حضور در هیئت مدیره درمورد موضوعات جنسیت را مطالعه می کردم: پیاده سازی سازمانی و توسعه ظرفیت در سمپوزیوم توسعه ظرفیت یونسکو-IHE Delft (پنجشنبه 28 مه 2 بعد از ظهر CEST). صادقانه بگویم، من از این دعوت هم متعجب و هم دلگیر بودم. سوالی که از ذهن من شروع شد: "آیا من دانش کافی در رابطه با تبعیض جنسیت در بخش آب را دارم؟"

سازمان، در طول هفته جهانی آب در استکهلم پیش از این پاییز، در حیطه مشارکت زنان برای آب و IUCN یک نشریه جدید با عنوان "زنان به عنوان تغییر دهنده در مدیریت آبهای مشترک" منتشر کرد.

حکومت آب آشامیدنی در دهه های آتی، پایه ای برای امنیت جهانی آب خواهد بود. یک بعد مرکزی امنیت آب شامل حفاظت، تخصیص و به اشتراک منابع کم اهمیت و آلودگی آب بین انسان و محیط می باشد.