خشک شدن زاینده رود یکی از نشانه های قابل ملاحظه از بحران آب است که تهدید جدی برای وجود این شهر می باشد. سطح آب های زیرزمینی کاهش یافته است، چاه ها خشک شده اند و اکوسیستم ها نابود شده اند. بحران، ریشه های مهمی از سوی قدرت های محلی که مسبب آن نیز در سیاست های نامناسب و شکست خورده دولت های قبلی اند دارد. این بحران ممکن است فرصتی برای غرب فراهم آورد تا زمینه رو به رو شدن و کسب منافع را از طریق روابط دشوار با تهران پیدا کند.

دلایل بحران آب اصفهان زیاد است، اما مشکل در خشکسالی شدید در سال 1999 به وجود آمد که بخش بزرگی از این کشور را در بر گرفت. در منطقه اصفهان، خشکسالی در سال 2008 تشدید شده و تا امروز ادامه دارد. این وضعیت دشوار اما قابل کنترل توسط آشفتگی سیاسی به مراتب بدتر شد.

بر اساس سیاست های دوران محمود احمدی نژاد، رئیس جمهور پیشین که قدرت خود را از سال 2005 تا 2013 حفظ کرد، دولت در حوزه آب، مدیریت یکپارچه و کنترل آبخیزداری را از بین برده و آب را در میان رهبران خودخواه استان هایی که از آن جریان داشت، تقسیم کرد آنها آب را برای استفاده در کشاورزی، صنعت و برای مصرف داخلی بدون توجه به حفاظت از عرضه آن استفاده کردند. این تصمیم سیاسی انگیزه ای بود که در کوتاه مدت منجر به محبوبیت او شده بود اما رقابت مخربی را برای منابع کمیاب ایجاد کرد.

یارانه های سخاوتمندانه، کشاورزان را تشویق می کرد تا بدون توجه به ارزش بازار و یا حفاظت از محصولات خود، آب را مصرف کنند. علاوه بر این، رهبران محلی، گسترش صنایع آب بر مانند تولید فولاد را بدون توجه به تاثیرگذاری مخرب آنها در پایین دست منابع آب، تشویق کرده و گسترش دادند.

جمعیت ایران در همین دوره و دهه پیش از آن به سرعت رشد کرده است. جمعیت در بیش از 40 سال گذشته بیش از دو برابر شده است و نسل جدید شیوه زندگی مدرن را با سطوح بالای مصرف آب درخواست می کنند. مصرف آب شهری در اصفهان 70 درصد بالاتر از میانگین جهانی است. درحالی که همین منطقه تنها حدود یک سوم از میزان متوسط ​​بارش در جهان را دریافت می کند.

مشکل اصلی، عدم تمایل مقامات به استفاده از قیمت گذاری به عنوان یک ابزار کنترلی، به علت ترس از عدم تایید عمومی است. از زمان آخرین انتخابات، حسن روحانی، رئیس جمهور، بارها و بارها در مورد نیاز به انجام بازنگری در سیاست های آب نسبت به دولت قبلی سخن گفته است. اما این تلاش ها نمی تواند به زودی قوانین پوپولیستی را از بین ببرد، و اکنون زمانی فرا رسیده است که منافع متقابل جا افتاده، و حتی رویکرد پلیسی در برخی مناطق حاکم می گردد.

ادامه متن در اینجا